…Ο Σωτήρης Δεμπόνος γράφει μια μουσική λυρική, θωπευτική, υπαινικτική με «δωματίου», folk και ηλεκτρονικά ηχοχρώματα. Μια μουσική που, με τον τρόπο που αναπτύσσεται, φαίνεται να συνοδεύει ουσιαστικά την κινηματογραφική αφήγηση – έναν τρόπο λεπτό και ιδιοφυή, χωρίς να γίνεται κατάχρηση στην εκφραστικότητα (τι θα απέμενε, τότε, στην εικόνα;), διατηρώντας όλα εκείνα τα «κενά», που είναι απαραίτητα προκειμένου να εξελιχθεί και να αναδειχθεί η φιλμική δράση…
Φώντας Τρούσας στο Δισκωρυχείον https://diskoryxeion.blogspot.com/2020/06/soundtrack.html
… Ο Νικολακάκης συνδυάζει επιδέξια τη λαογραφία και την αρχαία ελληνική μυθολογία και με μια σύγχρονη ματιά δημιουργεί μια ιστορία, στην οποία ο Έρωτας και ο Θανάτος συμβαδίζουν, αντί να είναι αντίθετοι μεταξύ τους. Πρόκειται για μια οικεία και ατμοσφαιρική ταινία τρόμου στην οποία οι σκηνές στο δάσος παίζουν μεγάλο ρόλο. Στα χέρια του Thodoros Mihopoulos, κλαδιά δέντρων, γρασίδι και θάμνοι παίρνουν μια απειλητική ποιότητα καθώς προχωρά το μυστήριο. Ο φωτισμός δίνει στον Δανάη μια νεράιδα, λευκή αύρα, σε πλήρη αντίθεση με τον Πάνο, ο οποίος φαίνεται να βρίσκεται πάντα στις σκιές με τα βαρετά ρούχα του. Και με τη φωτιά να είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του παζλ, η εστία της καμπίνας χρησιμοποιείται τόσο ως πηγή μαλακού φωτός όσο και ως αφηγηματικό στοιχείο. Και οι δύο βασικοί ηθοποιοί κάνουν καλή δουλειά, αλλά η Κονίδη είναι εκείνη που … χτίζει έναν εφήμερο αλλά ακόμα πολύ παρόντα χαρακτήρα – μπορεί να είναι ένα μυθικό ον, αλλά σίγουρα δεν είναι φάντασμα.
Η μουσική του Σωτήρη Δεμπόνου συνδυάζει δημιουργικά τη μελαγχολία με το απόκοσμο και μυστηριώδες, συχνά μέσα στο ίδιο κομμάτι…
Κριτική στο cineuropa org https://cineuropa.org/en/newsdetail/378081/